استاد پیر از شاگرد غمگینش خواست تا مشتی نمک در لیوان آبی بریزد و سپس از ان بچشد.
سپس از او پرسید: چه مزه ای می داد؟
جوان گفت : وحشتناک بود
سپس استاد جوان خواست که دوباره قسمتی نمک بردارد اما این بار آن را در دریاچه ای بریزد و از آن بچشد.
پس از او پرسید : چه مزه ای می داد؟
جوان گفت : خوب . استاد گفت : نمک را احساس کردی ؟
جوان گفت : خیر
استاد در کنار شاگردش نشست ئپو دستان او را در دست خود گرفت و گفت : غم و ناراحتی زندگی مثل همین نمک می ماند نه کمتر و نه بیشتر .
مقدار غم و درد هیچ گاه کم و زیاد نمی شود همواره ثابت است اما مقداری که ما می چشیم با توجه به ظرفی که در آن قرارش می دهیم تغییر می کند پس هنگام فرا رسیدن درد و غم سعی کن تا ظرفیت را افزایش دهی .

لیوان بودن را کنار بگذار و دریاچه باش !